Peter Dumont: "Het is niet makkelijk als je moet stoppen met je werk"

Peter Dumont (60) is getrouwd en heeft 3 kinderen (die al uitgevlogen zijn) en een hond. Hij woont met zijn vrouw in Hellevoetsluis onder de rook van Rotterdam. "Na mijn koksopleiding heb ik gewerkt als kok en later als chef-kok in verschillende restaurants. De laatste 26 jaar was ik werkzaam bij Verstegen Spices & Sauces in Rotterdam als Manager Food Support & Picolier. Een leuke en uitdagende baan in een mooi familiebedrijf. Voor het werk heb ik veel gereisd en ben ik dus op veel mooie en bijzondere plekken geweest. In Europa en verder, van bijvoorbeeld de VS tot China en Taiwan.”

Wat waren jouw werkzaamheden?

"Op het laatst gaf ik leiding aan een team Foodspecialisten en een team Foodtechnologen. Met deze teams ontwikkelden we producten en concepten voor Verstegen en de klanten van Verstegen. Verder bestond mijn werk uit het geven van presentaties en trainingen over kruiden en specerijen, aan klanten en potentiële klanten. Zowel live op locatie in de verschillende landen als online."

Wanneer kreeg je de diagnose parkinson? En hoe uitte zich dat?

“De diagnose parkinson kreeg ik in september 2023. Ik kwam bij de huisarts met de opmerking dat mijn rechterhand af en toe wat trilde. Zij verwees me door naar de neuroloog en daar stond ik na 10 minuten buiten met de diagnose parkinson. Dat was zo totaal onverwacht, ik was zelfs alleen naar de afspraak met de neuroloog gegaan! Het was een flinke schok en dat moest ik wel even verwerken. Daarna ben ik me gaan verdiepen in de ziekte en langzamerhand kwam ik erachter dat ik toch wel meer symptomen van de ziekte had. Het verklaarde wel een aantal zaken waar ik last van had zoals last van drukte, snel vermoeid en moeite met concentreren.”

Kon je nog wel meekomen in het arbeidsproces?

"In het begin deed ik net of er niks aan de hand was. Ik hield mezelf en mijn collega’s voor dat het allemaal wel goed ging terwijl dat in werkelijkheid niet zo was. Dat heb ik nog wel even volgehouden. In juli 2024 ben ik op advies van de bedrijfsarts gedeeltelijk ziekgemeld, maar nog steeds hield ik de schijn op. Mijn baan is voor mij de leukste en mooiste baan die je je maar kunt voorstellen. En dan ook nog bij een geweldig bedrijf.

Ik bleef flink wat klachten houden en mijn leven bestond eigenlijk alleen nog uit werken, slapen en sporten. Tijdens onze vakantie (geen stress) in augustus 2024 gaf mijn vrouw aan dat het opvallend veel beter met mij ging. We hebben er veel over gesproken en uiteindelijk besloot ik op het werk eerlijk aan te geven dat het eigenlijk niet meer ging. Ik heb het eerst met mijn leidinggevende besproken en een paar dagen later had ik een afspraak met de bedrijfsarts. Het gesprek met de bedrijfsarts was nogal emotioneel voor mij, maar zij luisterde goed en gaf mij het advies om me 100% ziek te melden. Zo gezegd, zo gedaan, dus op 16 september 2024 heb ik me ziekgemeld en daarna heb ik niet meer gewerkt.”

Wanneer besloot je het te vertellen op je werk? En hoe reageerden je collega’s?

"Na de diagnose heb ik besloten volledig open te zijn over mijn ziekte. Zowel mijn leidinggevende als mijn naaste medewerkers heb ik geïnformeerd en gevraagd of zij mij wilden waarschuwen als zij zouden zien of merken dat het door mij geleverde werk minder van kwaliteit werd. Uiteraard reageerden mijn collega’s geschrokken op mijn mededeling en ze hadden veel vragen. Omdat ik me goed had ingelezen in de ziekte kon ik hen goed uitleg geven over de onvoorspelbaarheid van parkinson. Mijn collega’s gaven aan dat zij, indien nodig, taken over wilden nemen als dat mij zou helpen. Toen ik na 16 september aangaf dat ik me ziek ging melden was er veel begrip.

Tijdens mijn ziekteperiode heb ik veel steun gehad van de bedrijfsarts en een aantal naaste collega’s. Die steun en contactmomenten hebben mij geholpen en helpen mij nog steeds. Ik ben zo blij met alle mooie reacties en ik wil hierbij ook mijn dank uitspreken voor alle steun die ik heb ervaren. Ik heb bij een mooi familiebedrijf gewerkt met betrokken medewerkers. Ik had nog niet zo lang de diagnose en liep bij gelegenheid de eigenaar tegen het lijf. Hij zei direct dat hij er alles aan wilde doen om mij binnen het bedrijf te houden en vroeg mij wat ik nodig had. Ik werkte toen regelmatig thuis omdat ik dan makkelijk even kon gaan rusten. Een tijdje later werd ik gebeld en wat bleek, er was voor mij, in een aparte ruimte, een bank neergezet zodat ik kon gaan rusten wanneer het nodig was. Dat is toch geweldig!"

Hoe heb jij het proces van Ziektewet en WIA en de rol van je leidinggevende daarin ervaren?

"Ik kreeg veel stress en daardoor meer klachten van de onzekerheden die het ziekmelden en later de aanvraag voor vervroegde keuring door het UWV met zich meebracht. Daardoor had ik veel vragen. Omdat het voor mijn bedrijf ook geen dagelijkse kost was, heeft een fijne collega van H&R mij het advies gegeven om eens te kijken op de website www.uwverzuimregisseur.nl, dat overigens is opgezet door iemand met parkinson. Zeker de moeite waard om eens op de site te kijken. Ik ben er erg mee geholpen. Er is een financieel plaatje voor de komende jaren gemaakt. Hierdoor is voor mij duidelijk wat ik kan verwachten en dat zorgt voor rust in plaats van stress of onrust. En dat werd bij ons thuis gedaan, in onze eigen omgeving, wat heel prettig is.

Een andere specialist helpt mij door het proces van de WIA/IVA heen. Gaat mee naar afspraken, helpt met voorbereiden, houdt deadlines in de gaten. En heeft antwoord op al mijn vragen. Ook houden zij de contacten met ons bedrijf die nodig zijn om het dossier kloppend te houden. Verder heb ik contact met een lotgenoot die verder in het proces zit en met hem is het gemakkelijk praten omdat hij in hetzelfde schuitje zit of heeft gezeten.

Het is niet makkelijk als je moet stoppen met je werk, je komt in een soort rouwproces. Eerlijk gezegd heeft het mij ook veel positiefs gebracht, ik had ineens tijd om te sporten, ik kon op tijd gaan rusten en had tijd om dingen te doen die ik leuk vind.   

Ik ben heel enthousiast over het Parkinson Boksen en Parkinson Sporten met lotgenoten. Ik raad iedereen met parkinson aan dit te proberen. Ook kook ik één keer per week in een hospice bijvoorbeeld en leer daar bijzondere mensen kennen. Het niet meer 'moeten' is heerlijk en heeft mij veel goeds gebracht."

Ga terug naar de pagina met ervaringsverhalen